Cultuurschok

Je zou het niet verwachten... Voor de 20e keer bezoek ik Indonesië en nu pas ervaar ik een cultuurschok. Pas nu ervaar ik de cultuur zoals de bevolking er hier dagelijks mee te maken heeft. Op dit moment schommel ik tussen fase 3 en fase 4.

Wat zijn de fasen in cultuurschok, wat houden ze in en hoe ervaar ik het?

Fase 1: voor vertrek
Tijdens deze fase is er een gespannen onzekerheid. Het is een onzekere periode. Je moet hard werken en veel voorbereiden, waardoor het chaotisch en stressvol is. Zo kreeg ik vanuit de PABO extra opdrachten die voor vertrek afgerond moesten worden, zoals het lezen van theorie, het maken van een boekverslag en het schrijven van een essay. Daarnaast moest er ook een hoop geregeld worden, zoals de stageschool, het contract, een visum en het ticket.

Fase 2: vakantiegevoel
Deze fase vindt direct na aankomst plaats. Je voelt je opgewonden, bent positief en zit vol energie. Voor mij duurde deze fase maar één dag. Zaterdagavond kwam ik thuis aan en maandag moest ik alweer beginnen. Heel even heb ik wel deze fase (dit gevoel) ervaren.

Fase 3: boosheid
Deze fase wordt ook wel cultuurschok genoemd. Er is sprake van emotionele en lichamelijke inspanning. Het is geen teken van zwakte of falen, maar een teken dat het individu hard aan het werk is om de nieuwe cultuur te leren kennen. Op dit moment vergelijk ik álles wat ik op stage tegenkom met de stage-ervaringen die ik in Nederland heb opgedaan. Hierdoor krijg ik telkens het gevoel van gemis van het Nederlandse onderwijs. Het is hier écht anders.

Fase 4: aanpassing
Tijdens deze fase leer je meer over de nieuwe cultuur. Na een aantal aanpassingen te hebben gedaan aan de cultuur, moet ik nog steeds erg wennen. Zo moet ik bijvoorbeeld een wijde zwarte broek dragen, strak om het been is niet netjes. Daarnaast moet ik een blouse aan met een kraag en een batik patroon. Iedere ochtend bij binnenkomst en iedere middag als ik ga, moet ik alle leerkrachten een hand geven. Ook de directeur geef ik 's ochtends en 's middags een hand, daarbij geef ik 's ochtends aan wat ik die dag ga doen en 's middags geef ik aan wat ik die dag gedaan heb. Iets dat in Nederland niet voorkomt is dat ik nu 's ochtends vroeg vooraan op het schoolplein moet staan om van +/- 270 kinderen een hand te krijgen. Tot slot is het zo dat je in de pauze aangeeft dat je gaat eten, je eet niet zonder het eerst mede te delen.

Fase 5: thuiskeerschok
Tijdens deze fase ga je je opnieuw aanpassen aan je oude vertrouwde omgeving nadat je in het buitenland hebt gewoond en gestudeerd. Het is een omgekeerde cultuurschok.

Ik mis... een computer, smartbord/digibord, whitebord, losse tafels waar je groepjes mee kunt maken, kleur in het lokaal, methodes die je digitaal bij je les erbij kunt gebruiken, mijn eigen kleren waar ik mij comfortabel in voel, een airco in het klaslokaal, 's ochtends rustig op school aankomen, en zo kan ik nog wel even verdergaan...

Terug in de tijd

Als je de blog van gisteren al hebt gelezen, weet je dat het onderwijs achterloopt qua leeromgeving en materialen. Zo zijn er nog ouderwetse houten schoolbanken en een ouderwets krijtbord. Buiten deze dingen heb ik vandaag op een andere manier ervaren dat het onderwijs ''terug in de tijd'' plaatsvindt:

De wekker gaat af. Het is 05:00, tijd om op te staan. Om 06:15 zit ik op de scooter op weg naar school. Een kwartiertje later kom ik op school aan. Ik verwachtte rust en nog geen kinderen. Het tegendeel werd bewezen. Liedjes over Indonesië kwamen luid uit de speakers. Veel kinderen reden al rond op het schoolplein en in de klassen en veel kinderen werden op het moment dat ik aankwam afgezet op school door hun ouders. Een luid geluid komt weer uit de speakers, de bel. Tijd om naar de klas te gaan!

Twee aan twee komen ze marcherend de klas in en geven mij een hand waarbij zij hun rechterwang op de bovenkant van mijn rechterhand leggen. De kinderen gaan keurig zitten en begroetten vervolgens mij en de groepsleerkracht in koor. Vervolgens wordt er nog een kort gebedje gedaan waarbij alle ogen gesloten worden en het eventjes heel stil is.

Iedere ochtend komen alle kinderen zo de klas binnen. Onder begeleiding van één kind uit de klas. Dit kind controleert of iedereen goed in de rij staat, geeft een teken wanneer iedereen moet beginnen met stappen en zorgt ervoor dat de gehele klas netjes twee aan twee binnenkomt.

Een begin van een schooldag waarvan wij denken dat deze tijd allang voorbij was, maar hier dus écht nog speelt. Gezag en respect is duidelijk zichtbaar!

Een wereld van verschil

Het verschil in onderwijs heb ik na één dag al goed kunnen ervaren.

Allereerst is er een groot verschil in schooltijden. Een volle schoolweek is van maandag tot en met zaterdag. Daarnaast begint iedere schooldag al om 07:00. Op maandag tot en met donderdag is er school tot 12:10, op vrijdag tot 10:10 en op zaterdag tot 09:35. Deze tijden gelden voor mijn klas 3 (groep 5). Het lijkt weinig, maar het staat gelijk aan het Nederlandse onderwijs. Hier hebben zij namelijk twee keer per dag pauze van ieder een kwartier. Bij ons hebben wij een kleine pauze en een grote pauze. Bij een continurooster is dit meestal driekwartier. Daarnaast wordt er in Indonesië ook les gegeven op zaterdag. Doordat ze iedere dag om 07:00 beginnen, er per dag minder tijd wordt besteed aan pauze én er op zaterdag een extra lesdag bijkomt, staat het aantal lesuren ongeveer gelijk aan het Nederlandse onderwijs.

Een ander verschil is de groepsgrootte. In Nederland is de gemiddelde groepsgrootte 23,5 leerling. Op deze school is dat echter 45 (!!!). In mijn groep 5 die ik had voordat ik op buitenlandse stage ging, had ik 28 kinderen. Op dit moment heb ik dus ook groep 5, maar dan met 43 kinderen.

Buiten het verschil in schooltijden en het verschil in groepsgrootte, is er ook een groot verschil qua leeromgeving. Iedere klas bevat hier ouderwetse houten schoolbanken, waar twee kinderen aan kunnen zitten. De kinderen zitten dus twee aan twee naast elkaar in rijen. Buiten ouderwetse houten schoolbanken, is er in ieder lokaal ook een ouderwets krijtbord te vinden.

Mijn eerste stagedag op SDN Salatiga 01

Met een lange broek, blouse met lange mouwen én dichte schoenen, stond ik in de brandende zon te wachten op een angkota. Veel te warm gekleed voor een dag met 28 graden Celsius als je het mij vraagt. Voor de school stap ik uit, betaal ik de chauffeur 3000 roepiah (€0,20) en loop ik door de poort het schoolplein op.

De gehele school had pauze, waardoor er +/- 270 kinderen hun ogen op mij richtten. Ik stelde mijzelf voor aan alle leerkrachten, voerde een gesprek met de directeur en kreeg vervolgens een rondleiding van de vakleerkracht Engels. Op deze school worden de vakken Engels en gymnastiek namelijk door vakleerkrachten gegeven.

Tijdens de rondleiding kwamen vrijwel alle kinderen naar mij toe om mij te begroeten. Dit doen zij door tijdens het geven van een hand (de rechterhand), mijn hand tegen hun rechterwang aan te leggen. Zo begroeten zij iedere leerkracht 's ochtends, en na schooltijd als zij naar huis toe gaan. Ook aan het eind van de dag kwamen een aantal kinderen op deze manier gedag zeggen tegen mij.

Toen was het tijd om naar mijn klas te gaan, klas 3 (groep 5). Nadat ik mijzelf had voorgesteld kwamen er een hele hoop vragen vanuit de kinderen: in welke stad ben je geboren, wat is je favoriete eten, is er veel kaas en chocola in Nederland, zijn er veel boerderijen met koeien in Nederland, enzovoort. De leukste vraag vond ik: welke ''van'' ben jij. Ik moest echt even nadenken om deze vraag te begrijpen. Dit kind wist namelijk dat er in Nederland veel achternamen zijn met het tussenvoegsel ''van''. Toevallig heeft mijn achternaam het ook. Na zijn vraag beantwoord te hebben, verliet hij vrolijk het klaslokaal. Na het vragenrondje besloot mijn mentor om met de klas een afspraak te maken om mij voortaan ''Bu Christiana'' te noemen. Leerkracht is in het Indonesisch ''guru'' (uitspraak: goeroe), mevrouw is ''ibu'' (uitspraak: iboe) en meneer is ''bapak''. Door dit samen te voegen is juffrouw dus ''ibu guru'' en meester ''bapak guru''. Vervolgens kort je ''ibu'' af tot ''bu'' en ''bapak'' tot ''pak''. Dus vanaf nu af aan ben ik bu Christiana.

Een mooie afsluiting van de dag was om de drumband uitvoering van de klassen 4 en 5 (groep 6 en groep 7) te mogen meemaken.

Juf Christiana in Indonesië!

Hallo en welkom op mijn Reis mee pagina!

In verband met de minor internationalisering, ga ik 10 weken ervaringen opdoen in het onderwijs inSalatiga (Midden-Java, Indonesië). Via deze pagina blijf je op de hoogte van alle onderwijservaringen tijdens mijn buitenlandse stage.

Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuweverhalenenfoto'svinden, en viade kaartweet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je inhet profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,
Christiana